Range Rover Sport
Στα πάνω από 2.000 οδικά χιλιόμετρα που χωρίζουν τη Βρετανία από την Ελλάδα μπορεί κανείς να βρει όλα τα πιθανά είδη εδάφους. Εμείς τα βρήκαμε!
ΚEIMENO: ΝIKOΣ ΚOYNITHΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: ΘANOΣ ΗΛIOΠOYΛOΣ
Τετάρτη απόγευμα. Κάπου στα γαλλοελβετικά σύνορα.
Ο Ελβετός συνοριοφύλακας με το αυστηρό ύφος με ένα του νεύμα μάς δίνει να καταλάβουμε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σταματήσουμε. Ο δεύτερος (συνοριοφύλακας), προφανώς υφιστάμενος του πρώτου, επιβλέπει διακριτικά από απόσταση και ο τρίτος βρίσκεται μέσα στο ζεστό κουβούκλιο των συνόρων.
― Καλησπέρα σας. Πού πηγαίνετε;
― Ελλάδα!
Καχύποπτος, καθώς επιβάλλεται να είναι ένας Ελβετός αστυνομικός (γιατί αυτοί οι ξένοι δεν είναι απ’ τα μέρη μας), «γδύνει» με το βλέμμα του το μισό αυτοκίνητο, με ύφος τέτοιο ώστε δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο απ’ τις εξής διαταγές στους κατωτέρους του: «Εσύ πάρ’ τους μέσα για σωματικό έλεγχο και εσύ φέρε τα σκυλιά!». Ε, δεν περνούν και κάθε μέρα Range Rover μες στο δέρμα και το ξύλο, αριστεροτίμονα αλλά με αγγλικές πινακίδες, έναν καράφλα μουσάτο και έναν ψηλό μαλλιά αμφίβολων πολιτικών πεποιθήσεων. Από 7 κιλά ναρκωτικά μέχρι 50 κιλά πλαστικά εκρηκτικά, απ’ τα καλά, τα C4, μπορεί να κουβαλάνε αυτοί, στην καλή και φιλήσυχη χώρα μας.
Τα δευτερόλεπτα περνούν αργά και βασανιστικά, μοιάζοντας με αιώνες εν αναμονή μιας λέξης, ενός νεύματος έστω, και όλα αυτά χωρίς να έχουμε κάτι να κρύψουμε... Τη σιωπή σπάει ο αυστηρός «φίλος» μας:
― Καλό σας ταξίδι!
Καλό μας ταξίδι; Τι σημαίνει «καλό μας ταξίδι»; Έτσι εύκολα; Περνάνε έτσι δύο τύποι με Range Rover και προορισμό την Ελλάδα μέσα στην Ελβετία, χωρίς να επιδείξουν ούτε καν διαβατήρια; Πού πάει αυτός ο κόσμος, κύριοι; Εάν δεν είναι οι Ελβετοί συνοριοφύλακες αυστηροί, ποιος είναι; Η θεια μου η Μαριγώ, που μας φώναζε όταν μικροί παίζαμε μπάλα στον κήπο της και τσακίζαμε τα ωραία της λουλούδια;
Αναχωρούμε εν εξάλλω καταστάσει και απαυδισμένοι για το πού πάει το πράγμα και ηρεμούμε μόνο καμιά εκατοστή χιλιόμετρα αργότερα, στη Γενεύη. Ένα ζευγάρι πωλητών χριστουγεννιάτικων ελάτων εκθέτει την πραμάτεια του στον πεζόδρομο κατά μήκος της γνωστής λίμνης. Ο ένας ξεπακετάρει τα έλατα, η σύζυγος... σκουπίζει το πλακόστρωτο! Ευτυχώς, εδώ δεν έχουν αλλάξει πολλά από την εποχή που ο Eλβετός πανδοχέας του Αστερίξ λέρωνε στον ελεύθερο χρόνο του με λάσπες το πάτωμα, απλώς και μόνο για να το καθαρίσει! Είναι τρελοί αυτοί οι Ελβετοί, αλλά και οι ¶γγλοι δεν πάνε καθόλου πίσω...
Δύο μέρες πριν, στο νησί
«Ο σχεδιασμός ενός αυτοκινήτου είναι πολύ πιο δύσκολος απ’ αυτόν ενός αεροπλάνου» διατείνεται ο υπεύθυνος σχεδιασμού της Land Rover, κ. Γκέοφ Γιούπεξ. «Τα αεροπλάνα έχουν πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές, οδηγούνται και συντηρούνται από ειδικούς. Αντιθέτως, τα αυτοκίνητα πρέπει να είναι έτσι κατασκευασμένα ώστε να μπορεί να τα οδηγήσει κι ένας ηλίθιος, να μη συντηρούνται ποτέ, να πηγαίνουν παντού και να μη χαλάνε ποτέ! Καταλαβαίνετε τώρα πόσο δύσκολη είναι η δουλειά μας;». Βρισκόμαστε στο Γκέιντον, ένα παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο, το οποίο έχει μετατραπεί σε έδρα των Land Rover και Jaguar, δύο εταιρειών συμβόλων της πάλαι ποτέ κραταιάς βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, τώρα υπό την ιδιοκτησία της Ford.
«Είμαστε πολύ τυχεροί που η Ford, μια εταιρεία που βγάζει 5 δισ. από τα SUV της, κάθισε και άκουσε τις απόψεις μας και μας άφησε να συνεχίσουμε το δικό μας δρόμο». Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται και με πολλές ελπίδες για το μέλλον, καθώς οι άνθρωποι της Land Rover προσβλέπουν στην αντικατάσταση των παλαιών μοντέλων (αρχής γενομένης από το Freelander) και, εν συνεχεία, στην επέκταση σε νέες υποκατηγορίες, οι οποίες, σύμφωνα με τον κ. Γιούπεξ, «ενδεχομένως ούτε καν να υφίστανται ακόμα».
Τελειώνουμε τη συνέντευξη, ευχαριστούμε και «δώστε μας το αυτοκίνητο να την κάνουμε με ελαφριές γκαζιές», αλλά πού. Το Range Rover μας βρίσκεται ακόμα σε safe mode -όπως μας αποκαλύπτει ο καλός κ. Όλιβερ- και το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι γύρω γύρω το πάρκινγκ με την ιλιγγιώδη τελική των 5 χλμ./ώρα, οποία αποτελεί ντροπή για το ταχύτερο αυτοκίνητο που έφτιαξε ποτέ η Land Rover. Για το «real thing», τα 390 άλογα που βγάζει ο υπερτροφοδοτούμενος -με μηχανικό υπερσυμπιεστή- V8 των 4,2 λίτρων, πρέπει να κάνουμε υπομονή άλλη μια μέρα, την οποία θα την περάσουμε -πού αλλού;- στας εξοχάς. Welcome to the Land Rover Εxperience. Ένα πάρκο για μεγάλα παιδιά, καμιά ωρίτσα δρόμος από το Γκέιντον, όπου μας περιλαμβάνει ο εκπαιδευτής κ. Ντον Μπόιλιν.
Γκάζι, φρένο, κοντές, πρόσεχε, μπλόκαρε το διαφορικό, μη φοβάσαι περνάει, ελάττωσε ταχύτητα, πάτα τώρα· οι εντολές και οι δυσκολίες της όμορφης, αλλά και καταλασπωμένης πίστας διαδέχονται η μία την άλλη και αποδεικνυόμαστε οι πιο καλοί οι μαθητές, είτε με το αειθαλές Defender, είτε με το πολιτικό Discovery: οι φωτογραφίες τα λένε όλα!
Το βράδυ μας βρίσκει στο Γκέιντον, γιατί αυτές οι δουλειές γίνονται πάντα βράδυ. Υπογράφουμε, παίρνουμε τα κλειδιά και φωτοτυπία της άδειας του μαύρου Range και το κατευόδιο, στερνό αντίο: «Nα προσέχετε, γιατί είστε κουρασμένοι».
― Μην ανησυχείτε, καλύτερα έτσι, γιατί, εάν ήμασταν ξεκούραστοι, θα γεμίζατε κλήσεις από τα Gatsos!
O κ. Όλιβερ παγώνει προς στιγμήν, αλλά το βρετανικό χιούμορ ξυπνάει μέσα του. Μπάγασες Έλληνες, με κάνατε και γέλασα. Το γέλιο του Ηλιόπουλου κόβεται, βέβαια, κάπου στη Γαλλία, όταν αστράφτει και βροντά. «Γιατί, ρε γαμώτο, μόνο εμένα πιάνουν οι κάμερες στα ξένα;». Τώρα δεν ξέρω πώς θα το πάρουν εκεί στο Γκέιντον όταν φτάσει η κλήση...
266 χιλιόμετρα αργότερα φτάνουμε στο τούνελ. Αυτό που συνδέει το νησί με αυτό που οι αδιόρθωτοι Βρετανοί αποκαλούν «continent»! Και όντως είμαστε αρκετά κουρασμένοι για να καταγράψουμε οτιδήποτε περί του αυτοκινήτου. Απλώς οδηγούμε δίκην ταξιτζήδων μέχρι την επόμενη πιάτσα. Ρυθμίζουμε το «έξυπνο» cruise contol (adaptive cruise control) στα 140 χλμ./ώρα και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κρατάμε το τιμόνι. Επιβράδυνση, επιτάχυνση, φρενάρισμα σε περίπτωση που κάποιο εμπόδιο-αυτοκίνητο βρεθεί μπροστά μας, γίνονται όλα αυτόματα, σαν υπορουτίνες ενός προγράμματος μεγάλης υπολογιστικής ισχύος. Στην αρχή μάς φαίνεται παράξενο· πολύ παράξενο. Μετά συνηθίζει κανείς και αυτό δε μας αρέσει καθόλου...
Επιβιβαζόμαστε στο τρένο της μεγάλης φυγής (γιατί το τούνελ το περνάς μόνο κατόπιν επιβίβασης σε ειδικά διαμορφωμένο τρένο), χωρίς κανέναν έλεγχο και αναρωτιόμαστε αν η κατασκευή είναι όντως τόσο καλή ή, γενικώς, μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Προς όλους τους επίδοξους καμικάζι: Don’t try this in the tunnel, αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένα Range Rover γεμάτο εκρηκτικά υποθέτω ότι άνετα θα έσπερνε τον πανικό και τα ψάρια της Μάγχης θα χόρταιναν φρέσκο κρέας για ένα μήνα. Για ένα ημίωρο νιώθουμε σαν σε μετρό, μόνο που βρισκόμαστε μέσα στο αυτοκίνητό μας! Ανάδυση από την άβυσσο στη στεριά και δεν το κρύβουμε· αισθανόμαστε ήδη σαν στο σπίτι μας. Καταρχάς, οδηγούμε επιτέλους απ’ τη σωστή πλευρά του δρόμου. ¶σε που εδώ έχουν... αληθινά λεφτά και τον τελευταίο βασιλιά τον έκανε «2 σε 1» κάποια κυρία... Γκιλοτίνα! Vive la France και ήδη είναι αργά. Πολύ αργά για να βρούμε φαγητό, ζήτημα αν θα βρούμε και ξενοδοχείο. Λέμε τώρα, γιατί τα μέρη που διανυκτερεύει το δίδυμο των ειδικών αποστολών το μόνο κοινό που έχουν με αυτά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ξενοδοχεία είναι τα κρεβάτια, ενίοτε (και με αρκετή δόση τύχης) τα καθαρά σεντόνια. Όχι, δεν πρόκειται περί μομφής κατά του λογιστηρίου. Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά. Είναι του δρόμου η χαρά...
Chamonix θα σας κάνω
Aπολαμβάνουμε -νηστικοί εδώ και 17 ώρες γαρ- ένα ελληνικό πρωινό (μέλι και μαρμελάδα «κονσέρβας», ευτυχώς, σε αντίθεση με τα ελληνικά επαρχιακά ξενοδοχεία τρίτης κατηγορίας, τα ψωμάκια είναι φρέσκα) και ξεκινάμε για τον επόμενο σταθμό μας: Σαμονί! Γιατί τα κυριλέ αυτοκίνητα πρέπει να πηγαίνουν σε κυριλέ μέρη. Γιατί, δηλαδή, τι νομίζετε; Αγοράζει κανείς στη χώρα μας τζιπ μεγάλου κυβισμού για σοβαρές εκτός δρόμου αναζητήσεις; Ελάχιστοι. Το τζιπ ή SUV, απόλυτο must Κολωνακίου, άντε και Αραχόβης, όπου τουλάχιστον θα πατήσει λίγο χιόνι, είναι το απόλυτο status symbol. Όσο ογκωδέστερο και μεγαλύτερο σε χωρητικότητα κινητήρα είναι, τόσο το καλύτερο. Μήπως πλέον έχουμε χάσει κάθε αίσθηση μέτρου;
Μετά τις απαραίτητες ασκήσεις επί χάρτου αντιλαμβανόμαστε ότι ο πιο σύντομος δρόμος είναι μέσω Ελβετίας και, το σημαντικότερο, εκτός αυτοκινητοδρόμου. Και αυτό μας αρέσει γιατί, αφενός, θα έχουμε την ευκαιρία να οδηγήσουμε και, αφετέρου, να φωτογραφίσουμε. Δεν το κρύβουμε ότι όσο ζούμε το «RR» (που λεν’ και οι ¶γγλοι), τόσο μας αρέσει. Έχει γκάζι -πολύ γκάζι-, αλλά και αρχοντιά. Δεν είναι μόνο η άνεση και η ποιότητα κύλισης, που θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ για ένα τέτοιο αυτοκίνητο, αλλά και η αίσθηση που αποκομίζει ο οδηγός από το σύστημα διεύθυνσης, οι σχετικά περιορισμένες κλίσεις του αμαξώματος, που, σε συνδυασμό με την ευχέρεια επιτάχυνσης, δίνουν τον αέρα μιας σπορ κατασκευής στην έκδοση Sport, από την οποία δε λείπει η φινέτσα και η πολυτέλεια στο εσωτερικό. Ωστόσο, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η εν λόγω έκδοση δε βασίζεται στο πάτωμα του κλασικού -και εξελιγμένου επί εποχής BMW- Range Rover, αλλά σε αυτό του πολύ νεότερου Discovery (!), με 14 εκ. πιο κοντό μεταξόνιο. Αυτό από μόνο του εξηγεί πολλά από τα προτερήματα του αυτοκινήτου σε επίπεδο στρεπτικής ακαμψίας (ο γνωστός συγκερασμός αυτοφερόμενου αμαξώματος και ξεχωριστού πλαισίου), οδικής συμπεριφοράς και απόκρισης, αλλά και την παρουσία του διακόπτη ελέγχου της τετρακίνησης για την καλύτερη απόδοση σε διάφορα εκτός δρόμου τερέν, το οποίο, στην ουσία, επιτρέπει τη μεγαλύτερη επέμβαση του κινητήρα ή των φρένων ως υποβοήθηση της πρόσφυσης, ενώ παράλληλα καθορίζει και το ενδεδειγμένο ύψος της αερανάρτησης. Δηλαδή, σαν να έχεις έναν ηλεκτρονικό κ. Ντον Μπόιλιν δίπλα σου ανά πάσα στιγμή!
Τα περίπου 700 χλμ. της σημερινής ετάπ έχουν καλυφτεί, βγάλαμε, με λίγα λόγια, καλό... μεροκάματο, χωρίς μάλιστα να πιαστούμε ή να νιώσουμε άβολα στις θέσεις οδηγού και συνοδηγού. Εάν μια μέρα βρεθούμε χωρίς δουλειά, άνετα γινόμαστε φορτηγατζήδες (λέμε τώρα). Στο Σαμονί, πάντως, δεν κυκλοφορεί ούτε ένας άνθρωπος με σαλοπέτα ή μπότες του σκι. Εδώ, βλέπετε, στο ψηλότερο βουνό της Ευρώπης (Λευκό Όρος ή Mont Blanc γαλλιστί) το σκι και η ορειβασία θεωρούνται και είναι τα πιο φυσικά πράγματα στον κόσμο. Όπως η βοσκή των προβάτων που έκαναν οι πατεράδες όλων αυτών των Ελληναράδων wannabes νεόπλουτων που κυκλοφορούν σε Αράχoβα, Καλάβρυτα κτλ, αρματωμένοι με τα επικά αξεσουάρ του «ευγενούς» σπορ τους. Ουστ, βλαχάρες!
Οι παγωμένοι δρόμοι της περιοχής είναι όμως ιδανικοί για να βγάλουμε μια βόλτα τα διαφορικά του Range μας, τα δύο απ’ τα οποία (φυσικά έχει τρία) είναι μπλοκέ, και μάλιστα ηλεκτρονικά ελεγχόμενα. Ρυθμίζουμε τον περιστροφικό διακόπτη στη θέση grass/gravel/snow (σαν το Discovery είπαμε!) και ξεκινάμε. Απολύτως κανένα πρόβλημα, παρά τα «ασφάλτινα» ελαστικά (275/40 R20 η διάσταση!), που αποτελούν τροχοπέδη μόνο σε σοβαρές εκτός δρόμου καταστάσεις με πολλή λάσπη, αποδεικνύοντας ότι τα παραδοσιακά μηχανικά συστήματα μπορούν -σίγουρα με αυξημένο κόστος- να συνδυαστούν επιτυχώς με τα ηλεκτρονικά. Κοντές σχέσεις και ενεργά διαφορικά, αερανάρτηση και dynamic control (το ηλεκτρονικό σύστημα αντιβύθισης), ηλεκτροϋδραυλική ρύθμιση σκληρότητας των αντιστρεπτικών και διπλά ψαλίδια εμπρός-πίσω. Και... παντιλίκια κάνει, μόνο όμως με το ESP απενεργοποιημένο και το διακόπτη στη νορμάλ θέση. Όρεξη να ’χεις...
Η ημέρα τελειώνει με ένα μεγαλοπρεπές fondue και κοιμόμαστε σαν αγγελούδια στο εξίσου μεγαλοπρεπές -από άποψη θέας- Hotel Prieure (γιατί πληρώνουμε μόλις 105 ευρώ σε ξενοδοχείο με φανταστική θέα στο Σαμονί;).
Στην τελική ευθεία
Από το τούνελ του Μont Blanc βρισκόμαστε οσονούπω στην Ιταλία, όπου τα όρια ταχύτητας είναι... θεωρητικά (ούνα φάτσα, ούνα ράτσα και τα 225 χλμ./ώρα της τελικής τα ’χουμε σίγουρα), οπότε τα χιλιόμετρα βγαίνουν εύκολα. Στον αυτοκινητόδρομο και πάλι προσπαθώ μάταια με τη βοήθεια του αντίστοιχου διακόπτη στην κεντρική κονσόλα να χαμηλώσω κι άλλο την απόσταση από το έδαφος. Είπαμε σπορ αίσθηση, αλλά η αεροδυναμική (0,37 ο συντελεστής οπισθέλκουσας) και, κυρίως, ο όγκος του αυτοκινήτου δεν κρύβονται εύκολα στις υψηλές ταχύτητες. Μερικές μέρες αργότερα, στην Ελλάδα και στην ευθεία των μετρήσεων, θα ανακαλύψουμε ότι το Range Rover Sport χρειάζεται μόλις 7 δλ. για να επιταχύνει από τα 0 στα 100 χλμ./ώρα και 27,5 δλ. για το χιλιόμετρο. Είπατε τίποτα; Ούτε και εμείς!
Διανυκτέρευση -η τελευταία του ταξιδιού μας επί... εδάφους- στο θέρετρο Ρίμινι και βουρ για Ανκόνα, με το Superfast XI να αποτελεί τον τελευταίο μας σταθμό πριν από τον επαναπατρισμό. Είκοσι μία ώρες αργότερα αποβιβαζόμαστε στην Πάτρα και στην ελληνική πραγματικότητα. Στο τελωνείο συγκεκριμένα, όπου το Range Rover μας πρέπει να δηλωθεί, έτσι ώστε να δρομολογηθεί ο εκτελωνισμός του. Συμπληρώνουμε το χαρτομάνι και βγαίνουμε έξω με την υπεύθυνη, η οποία είναι επιφορτισμένη με το τυπικό έλεγχο του αυτοκινήτου.
― Αααα! Μα πού το έχετε παρκάρει πια; Θα περπατάω εγώ ένα χιλιόμετρο για κάθε αυτοκίνητο;
― Ε, ξέρετε, δεν το γνωρίζαμε· πρώτη φορά κάνουμε αυτήν τη διαδικασία. Την επόμενη θα το παρκάρουμε πιο κοντά στα γραφεία σας.
― Ναι, την επόμενη φορά! Σε 10 χρόνια! Την επόμενη φορά που θα έρθετε εγώ θα κοιτάω τα ραδίκια ανάποδα...
Αθάνατη Ελλαδάρα!_ Ν. Κ.